Η Ελλάδα που ονειρεύεται

Katapliktikos o Papaxelas.

Η Ελλάδα που ονειρεύεται
Του Αλεξη Παπαχελα
Εχουμε πλάκα εμείς οι Ελληνες. Μας αρέσει τόσο πολύ να είμαστε οι κυνηγημένοι, αυτοί που επιβιώνουν με διαφορετικότητα, οι θεματοφύλακες μιας μυθικής «ελληνικής ψυχής» που έχει κηρυχθεί εν διωγμώ που μερικές φορές ξεχνάμε πόσα έχουμε καταφέρει. Συζητάμε αυτές τις ημέρες, για παράδειγμα, πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο η Κύπρος να βάλει βέτο στην τουρκική υποψηφιότητα.
Για σκεφθείτε το λίγο ψύχραιμα. Ο Τούρκος, ο οποίος θεωρεί τον εαυτό του απόγονο μιας μεγάλης δύναμης, περιμένει στον προθάλαμο να μπει σε ένα κλειστό κλαμπ. Και ποιοι διαβουλεύονται, πίσω από κλειστές πόρτες, για τη δική του τύχη; Οχι ένα, αλλά δύο ελληνικά κράτη. Για την τουρκική ψυχοσύνθεση, που βάζει την «άγονη υπερηφάνεια» πάνω από κάθε άλλη αξία, δεν υπάρχει χειρότερος κόλαφος.
Αλλά σκεφθείτε ακόμη πιο ψύχραιμα, όσο και να μην μας αρέσει. Η Ελλάδα στην ΕΟΚ της δεκαετίας του 1970; Ηταν κακόγουστο αστείο, με μια ελληνική κοινωνία χωρίς δομές σοβαρού κράτους. Και όμως συνέβη χάρη στην επιμονή του Κωνσταντίνου Καραμανλή γιατί με τους κανονικούς όρους του παιχνιδιού κανείς δεν μπορούσε να πάρει σοβαρά μια ελληνική υποψηφιότητα.
Θυμάμαι ακόμη πόσοι γελούσαν στις Βρυξέλλες και αλλού όταν ο μακαρίτης Γιάννος Κρανιδιώτης εξηγούσε το όραμά του για την είσοδο της Κύπρου στην Ε.Ε. Αυτό κι αν ακουγόταν σαν «μαύρο χιούμορ», ειδικά χωρίς λύση του προβλήματος. Και όμως, μια μικρή ομάδα ανθρώπων με όραμα το έφερε σε πέρας. Και είναι ένα ασύλληπτο κατόρθωμα και η πιο γλυκιά εκδίκηση της Ιστορίας για την εισβολή του 1974. Ο Τούρκος «πασάς» τρίβει τα μάτια του και δεν μπορεί να εξηγήσει τα φαινόμενα παρά μόνο με όρους ελληνικού δαιμονίου...
Επισκέφθηκα κάποτε έναν Τούρκο στρατηγό στην Αγκυρα στον οποίο υπέβαλα πιεστικά ερωτήσεις περί «τουρκικού επεκτατισμού». Στο τέλος κατάφερα να τον εκνευρίσω με την επιμονή μου και έβγαλε από το συρτάρι του ένα χάρτη πάνω στον οποίο είχαν χαραχθεί ομόκεντροι κύκλοι. «Εδώ κύριέ μου ξεκινήσατε ως κράτος», μου δήλωσε δείχνοντας την μικρή Ελλάδα του 1830 «και κοιτάξτε πού είστε σήμερα. Ποιος είναι επεκτατική δύναμη συνεπώς;» Εφυγα από το γραφείο του με ένα ρωμαίικο μειδίαμα ικανοποίησης αλλά και την ανησυχία πως υπάρχουν ακόμη «πασάδες» που θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς ως συνεχιστές μιας μεγάλης αυτοκρατορίας.
Σημασία έχει, πάντως, πως πρέπει πού και πού να κάνουμε ένα βήμα και να χτυπάμε τον... εαυτό μας στην πλάτη. Ακούμε τόσα πολλά για την θαυμάσια εξωτερική πολιτική της Τουρκίας αλλά –σε στρατηγικό επίπεδο– δεν τα έχουμε πάει και τόσο άσχημα! Ανήκουμε στα πιο κλειστά παγκόσμια κλαμπ, έχουμε την Κύπρο πλήρες μέλος της Ε.Ε., διαδραματίζουμε ηγεμονικό οικονομικό ρόλο στα Βαλκάνια!
Κάποτε χρειάσθηκαν ηρωικές φιγούρες από τον Κολοκοτρώνη ώς τον Δραγούμη. Στις μέρες μας είναι πιο χρήσιμο να έχεις εξωστρεφείς επιχειρηματίες και έναν κοσμοπολίτη και λίγο «λεβαντίνο» Κρανιδιώτη που μπορεί να πάει στο Μπίλντεμπεργκ ή οπουδήποτε αλλού και να μιλήσει ως ίσος προς ίσο. Γιατί τα επιτεύγματα της Ελλάδας οφείλονται σε όσους κοιτούσαν μπροστά, στην Ελλάδα που ονειρεύεται όχι την Ελλάδα που κλαίγεται. Οι σύγχρονοι «μακεδονομάχοι», οι Κύριοι ΟΧΙ στο Κυπριακό, δεν έχουν κερδίσει μία ίντσα εδάφους ή εθνικής ισχύος. Υπερασπίζονται απλώς κάποιες μυθικές Θερμοπύλες απέναντι σε ένα μυθικό και ανύπαρκτο ιδεολόγημα Κίσινγκερ που θέλει να εξαφανίσει την ελληνική «ψυχή». Λες και απειλείται η Αμερική ή η παλαιά Ευρώπη από την μοναδική κουλτούρα του... φραπέ, τα υπέροχα πανεπιστήμιά μας που απειλούν την Οξφόρδη και την ποπ κουλτούρα της Πέγκυς Ζήνα...