Mikellidns: Στην πλατεία Αβησσυνίας

Evva ballw to Mikellidn dame pou tora tze va paei dioti ev pou tous llious pou epirav xapariv ivta mpou givete sti Kypro... Opos eipame, pou pellov tze pou mitsiv...

Στην πλατεία Αβησσυνίας
Πήγα στην Αθήνα το Σαββατοκύριακο, σ' ένα Συνέδριο. Δυστυχώς για την επιστήμη και ευτυχώς για μένα, αντί να παρακολουθήσω το Συνέδριο, πέρασα τις μέρες μου στην πλατεία Αβησσυνίας, την οποία δεν μετονόμασαν σε πλατεία Σπύρου Κυπριανού όπως τη Σανταρόζα, επειδή πέρασε η μόδα της Αβησσυνίας και του Σανταρόζα. Τέλος πάντων είμαστε ένα χωρκό και μάλιστα τζεγγενοχώρι. Η Ελλάδα δεν είναι πια αυτή που ήταν, η μίζερη, τρακατζίδικη Ψωροκώσταινα. Συνεχίζει να είναι εθνικιστική, οι Καλαμαράδες συνεχίζουν να νομίζουν ότι βαστούν τον Πάπα που τα γένια, αλλά υπάρχει σαφής πρόοδος. Εκεί πέρα που έτρωγαν εκατόν, τρώει ένα εκατομμύριο, εν αντιθέσει με μας που κάποτε έτρωγαν χιλιάδες ενώ τώρα τρώνε εκατόν. Γιατί, ρε παιδί μου, όλος ο κόσμος να προοδεύει κι εμείς να πηγαίνουμε πίσω πίσω; Στο ξενοδοχείο που εμένα, γινόταν ένα συνέδριο του ΠΑΣΟΚ. Δεν υπήρχε κανένας φανφαρονισμός. Και οι Καλαμαράδες άλλαξαν. Εξαφανίστηκε παντελώς ο πολιτικός φανατισμός. Ψηφίζουν μόνο για το συμφέρον τους το κόμμα που θα τους προσφέρει περισσότερα. Καμιά σχέση με την πόλωση που υπήρχε στη δεκαετία του '60. Μιλούν για τους πολιτικούς τους με χιούμορ και χωρίς καμιά αίσθηση ειδωλολατρίας. Εμάς δεν μας θεωρούν Έλληνες, μας θεωρούν Κύπριους. Σαν μια άλλη χώρα, σαν μια άλλη φυλή, παράλληλη του Ελληνισμού αλλά όχι καθαρόαιμος Ελληνισμός - που ίσως να είναι και αλήθεια. Γιατί αυτό είμαστε: Ελληνόφωνοι αλλά όχι Έλληνες. Περιπλανήθηκα μέσα στην Αθήνα δυο μέρες. Σαφώς πολιτισμικά είναι χίλιες φορές πιο ανεπτυγμένη από εμάς. Σαφώς η Λευκωσία είναι ένα χωρκό χωρίς καμιά ευρωπαϊκή παράδοση. Οι αντίκες που βρίσκεις στην πλατεία Αβησσυνίας είναι τα κατάλοιπα της ευρωπαϊκής ιστορίας. Οι αντίκες που βρίσκεις στην Κύπρο είναι τα κατάλοιπα της καθ' ημάς Ανατολής. Δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους. Όπως δεν έχουμε εμείς καμιά σχέση με την Ευρώπη, την βαλκανική ή την κεντρική. Όπως κι ο Τάσσος κι ο Χριστόφιας και ο Πάφιος Ομήρου δεν έχουν καμιά σχέση με τους Ευρωπαίους αρχηγούς κρατών. Αποτελούν απλώς καρικατούρες Ανατολιτών που το παίζουν Ευρωπαίοι. Φτήνια στην Αθήνα. Σαφώς πιο φθηνά από την Κύπρο. Από το νερό, τις πέπσι κόλα, τα σουβλάκια, τα κουλούρκα, τα εστιατόρια, τα σούπερ μάρκετ. Σαφώς πιο φθηνά από την Κύπρο. Και άκουσον, άκουσον: εγώ προσωπικά ένιωθα περισσότερη ασφάλεια με τους Έλληνες μαγαζάτορες ότι δε θα με κλέψουν παρά όση νιώθω με τους Κύπριους. Εγώ που μεγάλωσα στην Ελλάδα τη δεκαετία του '60 που το σύνθημα ήταν: Θα σου φέρω έναν να τον μασήσεις. Αγαπητοί μου αναγνώστες, είναι τραγικό να νιώθεις ότι η πατρίδα σου πάει του κώλου και ότι οι άλλοι αναπτύσσονται. Και το άκρον άωτον είναι όταν πήγα στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και είδα τη συλλογή Ζηντίλη. Το άνθος της κυπριακής Αρχαιολογίας, την οποία ο Ζηντίλης παραχώρησε για έκθεση στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, μετά που συγκρούστηκε με τον δικό μας πρώην διευθυντή του Κυπριακού Μουσείου. Αγόρασα στην πλατεία Αβησσυνίας ένα βάζο από την Κιουτάχεια που ήλθε στην Ελλάδα το 1920. Αυτός που μου το πούλησε, μου είπε ότι πριν 50 χρόνια τα έβρισκες παντού. Τώρα ψάξε και δε θα τα βρεις πουθενά, όπως και δε θα βρεις ανθρώπους που θα θυμούνται την Κιουτάχεια. Έτσι θα πάθετε κι εσείς με το μυαλό που κουλιαντιρίζετε. Σε τριάντα χρόνια κανένας δεν θα θυμάται την Κερύνεια. Θα αποτελεί κι αυτή ένα θρύλο της ιστορίας σας. Τα παλιά χρόνια, όταν έψαχνα για την πύλη εξόδου των Κυπριακών Αερογραμμών, δεν κοιτούσα αριθμούς. Κοιτούσα τους ανθρώπους. Οι συμπατριώτες μας ξεχώριζαν από το ντύσιμό τους και τη συμπεριφορά τους από εκατό μίλια μακριά. Αυτή τη φορά την έπαθα: πέρασα από δίπλα τους και δεν τους κατάλαβα. Να και κάτι θετικό. Αρχίσαμε - τουλάχιστον οι νεότεροι - να μοιάζουμε με Ευρωπαίους. Ελπίζω η αλλαγή να μην περιοριστεί μόνο στην εμφάνιση αλλά να προχωρήσει και στη σκέψη αν και αυτό το βρίσκω πολύ δύσκολο. Είναι δύσκολο να αλλάξεις την ανατολίτικη σκέψη και την ανατολίτικη νοοτροπία. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχει ελπίδα.
του Γιάγκου Μικελλίδη